Sevgili Demet’cim,
Ben senin gibi yazamam. Yazmaya çalışsam bile bu aralar kafam epeydir o kadar karışık çalısıyor ki daldan dala her türlü mevzu saniyeler içerisinde ışık hızıyla geçiyor. Bir de bu konular çok hassas. Ben kendimi ne kadar içinde gibi görsem de esas 7/24 bir ömür boyu bu hayatı yaşayan ve yaşayacak olan kişilere haksızlık etmiş olurum. Böyle bir konu ile ilgili, ya tam içinde yaşamış ya da tam bir uzman gözüyle bakış olsa daha iyi olur gibi geliyor bana. Biz eleştirel alanda henüz medeni bir aşama kaydedemedik maalesef. Downluları ve diğer tüm zihinsel engelli çocuklarımı çok seviyorum. Bu ufacık dokunuşum, seninle daha güzel olacaksa, nasıl istersen şekillendirebilirsin. Kendine iyi bak canım arkadaşım. ? ?
Oçem (Otistik Engelliler Eğitim) Sınıfı Öğretmeni Y.D.G
***
Sevgili Yonca’cım,
Liseden sonra seninle yeniden görüşebilmek çok güzel. Şimdi Oçem sınıf öğretmeni olarak çalışıyorsun. Senin 13 yıl tam gün bir özel eğitim okulunda çalıştığını bilmem nedeniyle senden bu konuyla ilgili bir anı mektup istemiştim. Hassasiyetini anlıyorum. Sadece onlara duyduğun sevgini ifade etmen bile yeter. Teşekkür ederim. Mütevazi davranmışsın ama senin de Down sendromlu özel çocuklar ve otistik bireyler hakkında epey donanımın olduğunu düşünüyorum. 13 yıl çok da azımsanacak bir süre değil. Emeğine sağlık. Mektubun güzel, düşündürücü ve aynı zaman da da ders veriyor. Kısa ve net olması öğretmen olmanın avantajı olmalı. Küçük bir dokunuş, olduğunu söylüyorsun. Küçük dokunuşlar en önemlisi bilirsin. Kalemine sağlık. Lisemizin mayıs ayındaki lokma gününde görüşebilmek dileğiyle…
Bir de sürprizim var ? ?
