Kolonya Şişesi

Kolonya Şişesi 

Oldum olası sevmezdi kolonyayı. Çocukken doktorunun “Emine’nin kolonyaya alerjisi var” dediğini hatırlıyordu…

Kolonya kullanmıyordu ama kokusunu duyması bile rahatsızlanmasına neden oluyordu. Bu yüzden aileden herkes tembihlenmişti. Arkadaşları, komşuları da Emine’nin yanında kolonya sürmüyorlardı.

Kazara kolonya kokusu duysa, öksürmeye başlıyordu. Öyle bir öksürüktü ki bu, nefesini kesip bayıltana kadar bırakmıyordu. Bayılması da ilginçti… Yere yavaş düşüyor ve yaralanmıyordu. Bilincini kaybetmiyor; etrafında olanları duyuyor, ama konuşamıyordu. Gözleri kapalı, kirpikleri hızlıca kırpışıyordu. Bayılması uzun sürüyor; ayılırken de bazen ağlıyor bazen de yüksek sesle bağırıyordu…                                              

Bir seferinde Emine’ye o anda nasıl hissediyorsun diye sormuştum. O da, “Nefesim kesilecekmiş de, bir daha hiç nefes alamayacakmışım gibi hissediyorum” diyerek, bayılma anında ve sonrasında yaşadıklarını anlatmıştı. 

Sanırım ben nedenini biliyorum… emin değilim, ama… Yok, bence bu durum psikolojik…

Emine ve beş altı arkadaşı, geçen Salı iş çıkışında, kafeye gitmek üzere yola çıkmışlar. Arkadaşlarından biri elini yıkamak yerine kolonya sürmeye kalkınca olanlar olmuş. Emine kokuyu duyunca bayılmış ve boylu boyunca yere serilmiş. Arkadaşlarından biri ayaklarını havaya kaldırmış. Bir diğeri boynunu oynatmadan başının altına montunun şapkasını koymuş. Diğer bir arkadaşı da nabzını yoklamış, nefesini kontrol etmiş. “Emine!” Diye seslenip konuşturmaya çalışmış biri de ambulansı çağırmış. 

Ambulans geldiğinde Emine ayılmak üzereymiş. Ambulans görevlisi Emine’nin kirpiklerinin istemsizce kırpışmasını görür görmez, “bu konversif reaksiyon” demiş. Emine bir süre sonra “babaannem” diyerek hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamış. Bir iki dakika ağladıktan sonra, müdahaleye gerek kalmadan kendine gelmiş. Ambulans görevlisi Emine’yi sakinleştirdikten sonra, neden babaannem diyerek ağladığını anlatmasını istemiş. Psikolojik dediydim ya; bunu Emine de doğrularcasına anlatmış.

“Babaannemi çok severdim. Küçükken, annem çalıştığı için babaannemle birlikte köyde kalırdım. Hatta uzunca bir süre babaanneme anne dediğimi söylerlerdi. 

Yedi sekiz yaşlarındayken bir anneler gününde, anneme kolonya hediye etmiştim. Kolonya şişesi çok özeldi. Oymalı şekillerle bezeli şişesi çok şıktı. Kapağı da altın yaldızla süslüydü. Annem hediyeyi alınca çok mutlu oldu. Anneme sarılarak anneler gününü kutladım. O sırada babaannem de yanımızdaydı. Çocuk aklımla babaannemin de gönlünü almam gerektiğini düşünemedim.  O günden sonra, babaannem uzun bir süre benimle konuşmadı. Bu duruma çok üzüldüm. Gidip bir kolonya şişesi de babaanneme aldım, ama babaannem geciken hediyemi kabul etmedi. Babaannemi kaybedeli çok oldu ama hala dün olmuş gibi üzülürüm “

Bu kadarı ambulans görevlisinin durumu anlamasına yetmiş. Emine’ye, 

“Hastalığın nedeni belliyse çözümü de kolaydır değil mi? 

Ağla Emine hem de höyküre höyküre derler ya öyle ağla; bir güzel boşalt içini. Bir sandalye kendine bir sandalye de babaannene koy. Babaannene içinden ne geliyorsa söyle. Bir sen konuş bir de babaannen konuşsun. Duygularını iyice yükselt. Sonra sarıl kafanın içinde ona ve affet. En sonunda da koyver gitsin derdini… ” Demiş.  

Emine, evine döndüğünde deneni yapmış ve önce bir sandalyeye oturmuş sonra da diğerine… Konuşmuş konuşmuş… Hem konuşmuş babaannesiyle hem de ağlamış… 

Babaannesi, “bana kolonya hediye etmeni değil; sadece beni de hatırlamanı istemiştim” demiş… 

Not:

Konversif bozukluk ya da konversif reaksiyon, fiziksel fonksiyonların psikolojik olarak yitirilmesi, bunaltının bir tür bedensel işlev bozukluğuna yol açması durumu veya kişinin ruhsal sıkıntısının beden diliyle ifade edilmesidir. Konversiyonun kelime anlamı “döndürme”dir.

Boş sandalye danışana dönüktür. Danışan belirli bir kişiyi (kendisi, başkası) ya da kendisine ait bir parçayı sandalyede hayal ederek onunla diyalog içine girer. Daha sonra sandalyeye oturarak o rolü alarak konuşur.