WhatsApp gruplarımız var şimdilerde ve bazı sosyal medya hesaplarını da geçti üstelik. Güzel bir uygulama.
Facebook’u aktif kullandığım dönemlerde pek WhatsApp’ı kullanmayı sevmezdim. Çok konuşan gruplardan, akşama kadar öten bir telefonla dolaşmamak için ayrılırdım. Ama şimdi Facebook kullanmıyorum. Bu nedenle WhatsApp, sevdiklerinizle bağlantıda kalmak için iyi bir seçenek. Artık sessize almayı öğrendiğimden telefonum da ötmüyor. Ayrıldığım gruplarım beni yine ekleyebilirler 🙂
WhatsApp’ta şu an birkaç grubum var. Biri Ailem grubu. Uzaktaki oğullarımızla iletişim içinde olmamızı sağlıyor. Yuvadan uzakta olsalar da; uzağı yakınlaştırıyor, özlemleri bir nebze azaltıyor. Bir diğer grup ise yazılarımda çokça bahsettiğim ve yazmaya başlamamın ilk noktası olan, çocukluk ana vatanımın grubu. Yazılarımı takip ederek beni motive eden Türkçe öğretmenimin, bana edebiyatı sevdirmede, yazım kurallarını öğretmede hatta tiyatroyu da sevdirmede oldukça emeği vardır. Gruptaki diğer arkadaş ve öğretmenlerimin de bende ayrı ayrı yeri vardır. Hepsini sever ve değer veririm. Her zaman görüşemesek de bir WhattsApp mesajı kadar yakınlar, bunu bilmek ve hissetmek de güzel. Bir diğeri ise, yaşadığım yerdeki arkadaşlarımla olan paylaşım grubumuz. Özellikle tiyatro, konser etkinliklerinden haberdar olmamızı sağlar. Bir diğeri acil servisteki arkadaşlarımla olan grubumuz. Araya yıllar girdikten sonra yeniden buluşmamızı da sağladı ve aynı yerden devam edebildiğimizi görmemize de vesile oldu. Yeni eklendiğim bir WhatsApp grubum da var. Bacalarıyla ünlü şehrimin sağlık ocağında çalışırken içine dahil olmuştum gerçekte bu gruba. Gruplarımın bazıları çok bazıları az konuşur, bazen buralar bana ilham olur ve yeni bir yazıyı klavyeye alırım.
Sağlık ocağı grubu bu yazıma vesile oldu. Dün eski anılarımızdan, kaybettiğimiz çalışanlarımızdan, aşı çalışmalarından bahsederken geldi aklıma. Yazıma iki üç cümleyle, grupta başladım üstelik; içimden geldi ve yazdım ben de. Aşılama, koruyucu hekimliğin konularındandır. Sağlık ocağı yıllarında bu konuda da çalıştık ekipçe. Köyler aşı yapmaya, bazen poliklinik yapmaya giderdik. Bununla ilgili anılarımı yazdım oraya ve dedim ki: Aşı için, poliklinik için gittiğimiz …. köyüne, eşantiyon ilaçları da götürürdük.Su sıkıntısı olan bu köyün eli de bol değildi. Kimin bahçesiydi bilmem, topladığımız pırasaların tadı hala damağımda… Suyu olan köylerin çiçekleri de boldu ve insanları da daha medeniydi. Böyle bir köydü; adını unuttum ama konuk ettikleri düğün yemeğini unutmadım … Yıllar öncesini yeniden yaşamış gibi oldum grubun sayesinde…
Daha önce lise grubum da vardı ama oradan çıkmıştım. Çalışıyordum ve bu nedenle takip edemiyordum. Konunun ortasında dahil olmak da olmuyordu. Neden bahsediyorlar bilmiyordum. Bu durum beni üzüyordu ve sıkıyordu. Üniversitede iki ayrı sınıfım olmuştu. Bizim grubumuz araftaydı. Üniversiteden iletişim halinde kalabildiğim arkadaşlarımla da tek tek haberleşiyoruz yine WhatsApp’ta.
Yaşamımıza giren tüm herkesle Whatsapp’ta grup kurulsa ne kadar olurdu ki sayısı? Olsaydı eğer her birini takip etmeye kalkınca nasıl olurdu? Sanırım gün de yetmezdi. Onun için de galiba WhatsApp’ın da azı karar çoğu zarar mı olur acaba? Ya da olsun gruplar ama konuşmalara ortadan löp diye dalıverince nasıl olur ki? O zaman hepsine katılmak mümkün olmazdı ya da konuşmalara katılmadan, olabildiğince takip edilirdi herhalde.
Konuşmalara hiç katılmayanlar oluyor, olsun. Kendi kendinize konuşuyormuş hissini veren gruplar var, olsun. Yeter ki sağlıkları yerinde olsun, böyle bakmak gerekli. Neden mi dedim? Geçenlerde bu gruplardan birinde bir arkadaşımızın kalp krizi geçirdiğini öğrendiğimizde, grupta bulunanların çoğu ”geçmiş olsun”, ”seni seviyoruz” cümlelerini eksik etmedi. Hiç konuşmayanlar (diyorum ama aslında yazı buradaki) da bir iki cümleyle üzüntülerini dile getirerek arkadaşımızın yanında olduklarını ifade ettiler. Olumlu hissettirdiler. Bu gerçekten güzel. Her zaman her sevdiğimizin yanına gitmemizin imkanı yok. Ama bu şekilde yazdığınız bir cümleyle varlığınızı hissettirmeniz güzel ve WhatsApp buna imkan sağlıyor. Yine bir grupta bir arkadaşımızın geçirdiği bir enfeksiyon nedeniyle septik şoka girdiğini öğrendik. O yazdıklarımızı henüz okuyamadı; yoğun bakımda. Üzgünüz. Onunla da renkli anılarımız olmuştu. Buradan ona acil şifalar dileriz. Tabii Whatsapp iletişimde kalmamızı sağlarken olumlu haberlerin yanında böyle üzücü olanlarını da bize iletiyor.
Bugünlerde okunma sayılarım biraz düştü. Belki okul tatili nedeniyle çocuklarımızla vakit geçirdiğimiz için yazılarıma ara vermemden olmuş olabilir. Bir de yazılarımı WhatsApp’ta paylaşmayı da azalttığımdan olabilir. Sayfam beni anlatıyor; anılarımı, hayata bakışımı, işimi, aşımı, penceremden bakışımı, motive edişimi, bunu isteyişimi, öğretmeyi isteyişimi, kendimi ifade edişimi, incilerimi. Bu herkesin ilgisini çekecek bir şey değil. Herkesi motive edecek, öğretecek diye bir zorunluluk da yok. Merak eden, ilgili yazıları arayanlar bulabilirler ve okuyabilirler. Bu nedenle dayattığım bir şey de olamaz. Yani paylaştığımda bunu düşünmeyin olur mu? WhatsApp benim için yazılarımı gruplarla veya teke tek, paylaşmamı da sağlıyor, bazen bana ilham oluyor ve bana bu şekilde de katkı sunuyor.
Buradan yazılarımı, daha çok, beni tanıyan arkadaşlarımın okuduğu sonucuna varabilir miyiz? Umarım yazılarım amacıma ulaşıyordur; verdiğim emek buna değiyordur. Eğer amacına ulaşıyorsa daha çok okunmasını isterim ve bu beni mutlu eder…
Yani sonuç olarak, sosyal medyayı kullanmak güzel. Tabii dozunda. Sevenlerimizin, sevdiklerimizin, arayıp, arayanlarımızın çok olması ve ”Seni seviyorum” demenin de sadece zor zamanlarda olmaması dileğiyle. Sizleri seviyorum.
3 Şubat 2019
Müjde! Arkadaşımız iyileşti ve yoğun bakımdan çıktı! Yeniden hoş geldin arkadaşım. Seni seviyoruzzz…
One thought on “WhatsApp Grupları”